Cały „Inny świat” można uznać za zbiór opowieści biograficznych. Grudziński w swojej książce opowiada przede wszystkim własną historię, ale sporo uwagi poświęca także swoim towarzyszom niedoli. Źródłem wiedzy o współwięźniach są rozmowy z nimi, Grudziński powtarza też opowieści zasłyszane od innych. Wiele tematów, które porusza w nich narrator, było zabronione, ich poruszanie groziło przedłużeniem wyroku, a nawet śmiercią. Często blokowało to rozmówców, ale szczera rozmowa była okazją do wyrwania się z tragicznej atmosfery obozu. Opowieści snute przez narratora są od siebie niezależne, dlatego książkę można określić mianem zbioru mikronowel biograficznych. Wspólna dla nich jest postać narratora – Grudzińskiego. Poza tym w powieści przeplatają się historie ukazujące różne typy ludzi i ich postawy w sytuacjach ekstremalnych: Gorcewa, “Zabójcy Stalina”, trzech Niemców – Hansa, Stefana i Ottona, Michaiła Kostylewa, Michaiła Stiepanowicza W., Niemca S., Pamfiłowa, Rusto Karinena, Sadowskiego, M., ten artykuł?TAK NIEUdostępnij

Inny świat - streszczenie szczegółowe Przed przeczytaniem szczegółowego streszczenia (zajmie Ci to ok. 42 minuty). Zobacz streszczenie z video Innego świata. Część pierwsza Witebsk – Leningrad – Wołogda W Witebsku zbliżał się koniec lata. Na podwórzu więziennym słychać było kroki więźniów, zmierzających w stronę łaźni i komendy, wypowiadane po rosyjsku. Dyżurny na korytarzu spoglądał przez judasz i trzykrotnie uderzał butem w drzwi. Był to sygnał, że jeńcy muszą przygotować się do kolacji. W ten sposób kończyła się ich popołudniowa drzemka. Półnadzy podnosili się z cementowej podłogi i brali gliniane miski. Życie upływało im monotonnie. Poranne kołatanie do drzwi zwiastowało pobudkę. Po chwili do celi wjeżdżał kocioł z odwarem z ziela i kosz z chlebem. Więźniowie zaczynali rozmowy, trwające do południa, przerywane uderzeniami buta w drzwi. Wtedy wszyscy ruszali do kotła na korytarzu. Pewnego dnia „Jewriej” z Grodna przyniósł wiadomość, że Niemcy zajęli Paryż. Od tej pory nie rozmawiano już na tematy polityczne. Przed wieczornym apelem zapalano światło. Przed upadkiem Paryża na odcinku ulicy, widocznym z okna celi, pojawiała się kobieta i przystanąwszy pod latarnią, zapalała papierosa. Kilka razy zdarzyło się tak, że podnosiła płonącą zapałkę do góry, a dla więźniów był to znak Nadziei. Po upadku miasta zniknęła na dwa miesiące. W drugiej połowie sierpnia pojawiła się ponownie i zgasiła zapałkę zygzakowatym ruchem ręki. Więźniowie uznali, że oznaczało to Transport. Dopiero pod koniec października wywołano pięćdziesięciu więźniów na odczytanie wyroków. Wśród nich był także Gustaw. Szedł do kancelarii z obojętnością, ponieważ śledztwo w jego sprawie zakończyło się, kiedy przebywał w więzieniu grodzieńskim. Na pytania odpowiadał krótko i wprost. Oskarżenie opierało się na dwóch dowodach rzeczowych. Pierwszym były wysokie buty z cholewami, w których młodsza siostra wyprawiła go po klęsce wrześniowej w świat. Miały świadczyć, że więzień był majorem wojsk polskich. Natomiast pierwszy człon nazwiska kojarzył go z pewnym marszałkiem lotnictwa niemieckiego. Z takiego połączenia wyciągnięto wniosek, że był on oficerem polskim na usługach niemieckiego wywiadu. Szybko jednak obalono ten zarzut. Oskarżono go więc, że usiłował przekroczyć granicę państwową Związku Radzieckiego i Litwy. Ostatecznie w akcie wpisano, że Gustaw „zamierzał przekroczyć granicę sowiecko-litewską, aby prowadzić walkę ze Związkiem Sowieckim” i skazano go na pięć lat więzienia. W celi, do której go skierowano, po raz pierwszy zetknął się z więźniami rosyjskimi. Zajmowali ją chłopcy w wieku czternastu – szesnastu lat. Małoletni przestępcy byli wówczas plagą więzień sowieckich. Oddawali się dwóm namiętnościom: kradzieży i onanizmowi. Na wolności prowadzili życie bezdomnych, jeżdżąc na gapę pociągami i żyjąc z kradzieży towarów ze składów państwowych. Gustaw szybko przekonał się, że „biezprizorni” tworzyli obok przestępców najgroźniejszą półlegalną mafię w Rosji, a władze sowieckie uważały ich za „masę plastyczną”, z której można jeszcze coś ukształtować. Małoletni traktowali więzienie jak kolonie letnie i korzystali z chwili odpoczynku od życia na wolności. Czasami w celi zjawiał się „wospitatiel” i wzywał ich na kursy, które całkowicie zmieniały ich światopogląd. Pod oknem w celi siedział mały mężczyzna, żujący nieustannie skórki od chleba. Był jedynym człowiekiem w pomieszczeniu, do którego Gustaw chciał się odezwać. Pewnego dnia więzień zapytał go, czy jest Polakiem i czy w Polsce jego syn, kapitan w rosyjskim lotnictwie, mógłby tak awansować. Po wieczornym apelu opowiedział swoją historię. Mężczyzna był Żydem, szewcem w Witebsku. Został skazany za to, że sprzeciwił się używaniu skrawków skóry do zelowania nowych butów. Zdołał wykształcić syna i to stanowiło powód zawiści innych szewców ze związku. W podszewce marynarki chował zdjęcie syna. W parę minut później jeden z chłopców poprosił dyżurnego o papierosa. Kiedy strażnik odmówił, chłopak oświadczył, że ma dla niego informację i wyszedł na korytarz. Po chwili wrócił z papierosem. Po kwadransie drzwi otworzyły się ponownie i do celi wszedł dowódca bloku. Nastąpiła rewizja. Z worka starego Żyda wyciągnięto fotografię i oznajmiono mu, że jako szkodnik sowieckiego rzemiosła nie ma prawa przechowywać w celi zdjęcia oficera Armii Czerwonej. Kiedy Gustaw wychodził z celi stary szewc siedział na swej pryczy i kiwał się, żując skórki chleba. Na dworzec więźniów prowadzono późno w nocy przez opustoszałe miasto. Dopiero na głównej ulicy spotykali grupki ludzi, którzy mijali ich w milczeniu, ze wzrokiem wbitym w ziemię. Od chwili, kiedy Gustaw szedł do więzienia, minęło pięć miesięcy. W Leningradzie grupę więźniów podzielono na dziesięcioosobowe partie, które przewożono z dworca czarnymi karetkami więziennymi do „Pieriesyłki”. Był listopad 1940 roku, spadł pierwszy śnieg. Starzy więźniowie opowiadali, że w tym czasie w Leningradzie siedziało około czterdziestu tysięcy ludzi. W celi 37., w której mogło pomieścić się najwyżej dwadzieścia osób, przebywało siedemdziesięciu więźniów. W każdej celi można spotkać było przynajmniej jednego obserwatora, który dniem i nocą rekonstruował życie więzienne oraz prowadził statystyki. W Leningradzie Gustaw po raz pierwszy usłyszał hipotezę na temat więźniów, zesłańców i białych niewolników w Związku Sowieckim. Miało być ich od 18 do 25 milionów. Grupa Gustawa spotkała na korytarzu więziennym skazańców, idących w stronę drzwi wyjściowych. Stanęli naprzeciw siebie w milczeniu, z opuszczonymi głowami, zdjęci lękiem. Po chwili nowo przybyli zostali wprowadzeni na korytarz oddziału. Pawilon był luksusowy, czysty i mieścił się w najładniejszym skrzydle „Pieriesyłki”. W pustych celach stały posłane łóżka, nocne stoliki oraz stoły, na których leżały książki i gazety. W głębi korytarza mieściła się wspólna jadalnia. Na ścianach wisiały portrety Stalina, co zaskoczyło Gustawa. W Rosji więźniowie byli całkowicie wyobcowani z życia politycznego. Gustaw zamienił kilka słów z jedynym więźniem w pawilonie, który pełnił funkcję porządkowego. Mężczyzna wyjaśnił, że odbywają tu kary „pełnoprawni obywatele Związku Socjalistycznego”, których wyroki nie przekraczają osiemnastu miesięcy, skazani za drobne kradzieże, spóźnienia do pracy i działania przeciwko dyscyplinie fabrycznej. Przez cały dzień pracowali oni w warsztatach mechanicznych, otrzymywali wynagrodzenie i dwa razy w tygodniu mogli przyjmować na widzeniach krewnych. Więzień nie skarżył się na brak wolności, było mu to dobrze i wygodnie. Nazwał swój blok „Pałacem Zimowym”. Wiedział też, jak żyją więźniowie polityczni, lecz nie przejmował się tym. W więzieniach można było także spotkać drobnych, pospolitych przestępców, skazanych na przeszło dwa lata, zajmujących wyjątkową pozycję w obozowej hierarchii. Przestępca pospolity po kilkunastokrotnej recydywie stawał się „urką”. Wówczas nie miał prawa opuszczać więzienia, a w obozie był najważniejszym funkcjonariuszem po dowódcy warty. „Urka” decydował o wartości robotników w brygadzie, obejmował odpowiedzialne stanowiska, a o wolności myślał z obrzydzeniem. W celi 37. Gustaw znalazł się przez przypadek. Podczas segregowania grupy okazało się, że na liście nie ma jego nazwiska. Więzień usłyszał z celi na końcu korytarza słowa egzotycznej piosenki i odpowiedział strażnikowi, że został skierowany do celi numer trzydzieści siedem. W pomieszczeniu było prawie pusto. Jedynie zawiniątka pod stołem i rozrzucone na barłogach ubrania świadczyły, że tu ktoś jednak mieszka. Na sienniku w pobliżu drzwi leżał olbrzymi brodacz o wschodnich rysach twarzy, ubrany w mundur wojskowy bez dystynkcji. W drugim kącie sali leżał mężczyzna czterdziestokilkuletni i czytał książkę. Naprzeciwko brodacza siedział Żyd w mundurze wojskowym i śpiewał piosenkę. Obok niego stał atleta w marynarskiej czapce i grał na gitarze. Tuż przed obiadem do celi wkroczyli więźniowie, wracający za spaceru. Wśród nich przeważali starzejący się mężczyźni w mundurach bez dystynkcji. W czasie posiłku Gustaw zaznajomił się z wysokim, przystojnym skazańcem – Szkłowskim, który był potomkiem zesłańców z roku 1863. Aresztowano go za to, że jako pułkownik i z pochodzenia Polak nie interesował się zanadto wychowaniem politycznym żołnierzy. Obok niego siedział pułkownik Paweł Iwanowicz. Przed aresztowaniem pracował w wywiadzie na pograniczu polsko-sowieckim i zaczął wypytywać Gustawa o udział ludzi, których śledził, w kampanii wrześniowej. Gustaw szybko zaprzyjaźnił się z Iwanowiczem. Pewnego wieczoru zaczęli rozmawiać o mieszkańcach celi 37. Pułkownik wskazywał kolejno więźniów i opowiadał krótkie historie ich aresztowań. Wszyscy zostali oskarżeni w 1937 roku o szpiegostwo, a dowody przeciwko nim zostały podsunięte przez niemiecki wywiad. Wybuch II wojny światowej uchronił ich przed wyrokami śmierci. Od tamtej pory oczekiwali na zwolnienie i przywrócenie stopni wojskowych. Wśród skazańców rozpowszechnione było przekonanie o zwycięstwie Rosji w wojnie niemiecko-rosyjskiej. Po wieczornym apelu Paweł Iwanowicz czytał na głos informacje z frontu zamieszczone w gazetach. Była to jedyna chwila w ciągu dnia, kiedy generałowie ożywiali się, dyskutując o szansach obu stron. Sygnałem do kolacji była gimnastyka generała Artamjana, brodatego Ormianina. Kiedy Gustaw pojawił się w celi 37, trafił na trzeci dzień głodówki generała. Po dziesięciu dniach jego pobytu w „Pieriesyłce”, mężczyzna wciąż głodował, żądając zwolnienia i rehabilitacji. Proponowano mu pracę w leningradzkiej fabryce i osobną celę. Co trzy dni dozorca przynosił mu paczkę od żony, która prawdopodobnie również żyła na zesłaniu. Generał wrzucał całą zawartość przesyłki do sedesu. Gustaw spał na ziemi tuż obok jego pryczy, lecz Ormianin ani razu nie odezwał się do niego. Ostatniej nocy przed przewiezieniem do innego więzienia, Artamjan ujął bez słowa rękę Gustawa i wsunął ją pod swój koc. Po północy rozpoczęło się wyczytywanie nazwisk. Szkłowski i Gustaw wyszli na korytarz i wraz z innymi zostali przeprowadzeni do pociągu. Obaj znaleźli się w jednym przedziale z „urkami”, którzy zaczęli grać w karty. Jeden z nich został skazany na piętnaście lat za zarąbanie siekierą kucharza, który odmówił mu dodatkowej porcji kaszy. Późno w nocy skazaniec nieoczekiwanie stanął przed Szkłowskim i zażądał, aby oddał mu swój płaszcz, który przegrał w karty. Zaskoczony mężczyzna spełnił jego rozkaz. Dopiero w obozie Gustaw zrozumiał, że gra o cudze rzeczy należała do ulubionych rozrywek „urków”. W Wołogdzie Gustaw został zabrany jako jedyny z przedziału. Pożegnał się ze Szkłowskim, który życzył mu powrotu do Polski. W wołogodzkim więzieniu spędził jedną noc, a następnego dnia został przewieziony z kolejnym etapem na stację Jercewo pod Archangielskiem, gdzie czekał już na nich konwój. Nocne łowy „Proizwoł” oznaczał rządy więźniów w zadrutowanej strefie obozowej od późnego wieczoru do świtu. Sowieckie obozy pracy powstawały w latach 1937-40. Pierwszymi towarzyszami obozowymi Gustawa byli Polenko – inżynier rolnik oraz Karboński, skazany za korespondencję z krewnymi z Polski. Obaj odbywali wyroki od 1937 roku . Z ich relacji wynikało, że obóz kargopolski, do którego został przewieziony Gustaw, założyło przed czterema laty sześciuset więźniów, wysadzonych w lesie archangielskim. Pracowali w ciężkich warunkach, nocując w szałasach z gałęzi. Podczas budowy obozu wzrosła śmiertelność. Jako pierwsi zaczęli umierać komuniści polscy i niemieccy, później Ukraińcy i mieszkańcy środkowej Azji. Najdłużej żyli rdzenni Rosjanie, Bałtowie i Finowie, dlatego też o nich dbano najlepiej i zwiększano im racje żywnościowe. strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 -

Los kobiet w sowieckich łagrach - Inny świat. W „Innym świecie” Gustawa Herlinga – Grudzińskiego główny bohater utworu, a zarazem narrator opowiada o swoich pobytach w więzieniach – w Witebsku, Leningradzie, Jercewie. Przedstawia warunki, jakie tam panują oraz ciężką sytuację, w której znalazły się kobiety przebywające w

Cześć wszystkim! Dzisiaj jest dokładnie - Halloween. Specjalnie na tą okazję opiszę tu historię, którą wymyśliłam pewnego letniego popołudnia przemierzając szkolne korytarze. Mam nadzieję, że wszystkim się ona spodoba i podkręci ten przerażający nastrój. Wesołego Halloween i wiele cukierków! Rivian Był zwyczajny dzień. Anita uczyła się właśnie fizyki pod salą numer 103, a jej dwaj najlepsi przyjaciele - Jasiek i Stef byli zajęci pisaniem nowego programu antywirusowego do szkolnego serwera. Zaraz miała być poprawa ostatniej klasówki. Właściwie nikomu nie poszła ona dobrze, ale ze względu na dość późną godzinę konsultacji i piękne słońce za oknem reszta klasy 3b postanowiła olać poprawę i pójść na lody na Starówkę. Pani Kobulska otworzyła drzwi klasy dokładnie o 14:20. Kiedy przyjaciele wyszli z sali Anita i Stef byli całkiem zadowoleni, natomiast Jasiek miał niewesołą minę. Idąc przez szkołę prosto do szatni stwierdzili, że budynek jest prawie pusty. Wszyscy uczniowie i większość nauczycieli już dawno opuściła szkołę. Tego dnia jako premię za dobrą naukę każda klasa miała skrócone lekcje i korzystając z pięknej pogody możliwie najszybciej opuszczał budynek. Teraz było już niemalże ciemno. Była końcówka października i słońce szybko zachodziło. W bladym świetle lamp i ciszy odbijającej się od grubych murów, szkoła wyglądała przerażająco. Przyjaciele poczuli dziwny niepokój. Nie wiedzieć czemu, powoli i w ciszy zaczęli schodzić po schodach do szatni. Znajdowali się już na parterze, kiedy od strony stołówki usłyszeli jakieś dziwne odgłosy. Jasiek, z natury niezbyt odważny zrobił przerażoną minę i zaczął się cofać, ale Anita obdarzona nadmierną ciekawością postanowiła sprawdzić co je wydaje. Uchyliła drzwi. W ogromnym pomieszczeniu ze stołami panował niczym niezmącony spokój. Już myślała, że jej się zdawało i chciała się wycofać, ale wtem usłyszała jak coś z brzdękiem upada w kuchni. Na palcach zaczęła iść w tamtą stronę. Wychyliła się zza węgła. W pomieszczeniu panowała ciemność. Weszła do środka. Idąc coraz bardziej wgłąb wyszeptała: "Halo". Nagle wyskoczyło na nią coś przerażającego. Właściwie nie potrafiła opisać tego słowami. To wyglądało jak zmutowany, poskręcany jakąś chorobą, wijący się w konwulsjach człowiek. Zaczęła krzyczeć. Rzuciła się do wyjścia, ale potwór ruszył za nią. Z wrzaskiem wybiegła na korytarz. Dopadła do chłopców. Szarpiąc ich za ubrania próbowała nakłonić ich do ucieczki, ale jej przyjaciele nie chcieli się ruszyć. Spojrzała ze łzami w oczach w ich twarze. To co zobaczyła było gorsze niż wszystko co mogła sobie wyobrazić. Jej przyjaciele nie byli już Stefem i Jaśkiem. Byli teraz przerażającymi istotami z poplamionymi krwią bandażami na głowach i skalpelami w dłoniach. Istoty te wydały z siebie okropny skrzek i zaczęły wymachiwać nożami. Anita puściła się pędem po schodach na górę. Biegnąc wciąż słyszała za sobą tupot kroków. Postanowiła się nie odwracać. Z impetem otworzyła drzwi jednej z klas (Bogu dzięki nie były zamknięte) i wpadła do środka. Jak najciszej zamknęła za sobą drzwi. Nagle coś zakryło jej usta i silnie pociągnęła do tyłu. Czując duszę na ramieniu zamknęła oczy. Nie krzyczała. Niespodziewanie "coś" ją puściło. Otworzyła oczy. Ze zdumieniem stwierdziła, że obok stoją jej dwaj przyjaciele. Z radością rzuciła im się na szyje. - Czemu na mnie nie czekaliście? - zapytała. - Dość długo cię nie było. Chcieliśmy za tobą iść, ale Jasiek nie mógł się ruszyć. - powiedział Stef. - Wtedy wyleciała na nas ta pielęgniarka. Była przerażająca. Właściwie normalna, tyle, że nie miała oczu... To znaczy miała ale same białka i całą zakrwawioną twarz. I tak dziwnie się szczerzyła. Daliśmy nogę, a ona nas goniła, no i schowaliśmy się tutaj. - Nie widziałam żadnej pielęgniarki. Tylko dwie jakieś dziwne postacie i... "coś". - odpowiedziała jeszcze bardziej wystraszona dziewczyna. Nie rozumieli o co w tym wszystkim chodzi. Kroki na zewnątrz już dawno ucichły. Postanowili więc wyjść z klasy i dostać się do wyjścia. Niestety, znajdowało się ono dopiero na końcu szatni. Mimo ogromnego lęku postanowili zaryzykować. Otworzyli drzwi. Po cichu zeszli po schodach na parter. Nikogo nie widzieli. Zupełnie jakby wszystkie wydarzenia z ostatniej godziny były tylko sennym koszmarem. Po cichu zeszli na niższe piętro. To tu znajdowała się wyżej wspomniana szatnia. Panował mrożący krew w żyłach półmrok. Zajrzeli do części z szafkami - musieli przez nią przejść aby dostać się do wyjścia na końcu długiego jak diabli korytarza. Po pomieszczeniu rozlegał się dziwny pomruk. Brzmiał on jak warczenie wściekłego psa. Rozejrzeli się i natychmiast cofnęli za załom muru. Po podziemiu przechadzał się "wilkołak". Właśnie tego książkowo - filmowego stwora przypominała im owa istota - wyglądała jak ogromny wilk na dwóch nogach. Potwór przemierzał szatnię jakby ją patrolował. Przyjaciele znieruchomieli. W ciszy obserwowali zwierzę. Nagle spokój przerwał okropny wrzask Jaśka. Stef i Anita odwrócili się, ale było już za późno. Przerażająca postać z bandażem na głowie właśnie zagłębiała w jego klatce piersiowej swój skalpel. Bezradni patrzyli jak przerażone oczy kolegi wybałuszają się coraz bardziej, a usta rozwierają w niemym okrzyku. Najstraszniejsze jednak było to, że w tej chwili nie było miejsca na łzy czy sentymenty - przyjaciele musieli uciekać. Puścili się pędem przez pomieszczenie. Wypadli na korytarz za zakrętem. Już widzieli drzwi - to była ostatnia prosta. Rzucili się do przodu - jeszcze nigdy żadne z nich tak szybko nie biegło. Wtem z prostopadłego korytarza wyleciał wilkołak. Znaleźli się między młotem a kowadłem. Potwór machnął łapą, Anita zdążyła się schylić, ale Stef nie uniknął ciosu. Pazury bestii wbiły się w jego umięśniony tors. Chłopak upadł na drewnianą posadzkę. Dziewczyna z przerażeniem patrzyła jak wilkołak jednym kłapnięciem szczęk przepoławia jej przyjaciela i zabiera się za jego konsumpcję. Rzuciła się w kierunku drzwi. Niemalże je wywarzając wypadła na podwórko. Szybko zamknęła je za sobą. Zauważyła tkwiący w zamku klucz. Szybko go przekręciła. Odetchnęła z ulgą i zaczęła śmiać się na całe gardło. Nie mogła przestać. Nie rozumiała swojej reakcji. Wrzeszczała histerycznie rechocząc. Nie mogła uwierzyć w to, że żyje. Chwiejąc się na nogach ruszyła do bramy głównej. Szła krok za krokiem, a łzy szczęścia spływały jej po policzkach. Nigdy jednak nie dotknęła zielonej mosiężnej klamki. Następnego dnia szkoła była otoczona przez policję i karetki pogotowia. Wokół budynku kłębili się przerażeni ludzie. Dyrektor rozmawiał z policją, śledczy przeszukiwali teren, reporterzy robili zdjęcia i pisali artykuły. Jeszcze tego samego wieczora we wszystkich mediach ukazała się informacja na temat tragedii w miejscowym gimnazjum. "Masakra gimnazjalistów" Dzisiaj w godzinach porannych znaleziono w Gimnazjum im. Stefana Batorego zwłoki trójki uczniów. Rodzice są w szoku. Policja nie ustaliła jeszcze co się wydarzyło. Przeprowadziliśmy wywiad z komendantem. K: Śledztwo trwa. Jest to bardzo dziwna sprawa. Dziś rano gdy dyrektor przyszedł otworzyć budynek, znalazł na podwórku Anitę Krymską. Była nabita na drzewo niczym szaszłyk. Na głowie miała czepek pielęgniarski. Kiedy nas wezwano, specjaliści przeszukali wnętrze szkoły. Na korytarzu znaleziono ciało Stefana Ronita, przepołowionego na pół i rozszarpanego na strzępy. Jego zwłoki, co dziwne, było owinięte w bandaże. Podejżewamy, że ów chłopak zabił pozostałą dwójkę uczniów, ponieważ znaleźliśmy u niego nóż. D: Powiedział pan "pozostałą dwójkę". Czy to znaczy, że jeszcze ktoś zginął? K: Owszem. W szatni znaleźliśmy ciało chłopca. Miał przy sobie tylko damskie futro - nie wiemy jeszcze czy to ważne, ale to było jego jedyne odzienie. D: Czy są jacyś świadkowie tych przerażających wydarzeń? K: Właśnie to ustalamy. Na chwilę obecną, wiemy jedynie, że w szkole znajdowała się wtedy jedna z nauczycielek. Twierdzi jednak, że nic nie widziała. D: Rozumiem. Czy znaleziono jeszcze coś niepokojącego? K: Tak. D: Cóż to takiego? K: Zakrwawione bandaże i scyzoryk w pokoju nauczycielskim.

Jesteś w: Ostatni dzwonek-> Opowiadania Borowskiego Ważne cytaty z opowiadań Borowskiego - rola, jaką Borowski przypisywał osobom, które przeżyły obóz koncentracyjny: „(…) może z tego obozu, z tego czasu oszustw, będziemy musieli zdać ludziom żywym relację i stanąć w obronie zmarłych” [„U nas, w Auschwitzu…” o zdradę i początki uwięzienia 2. Trasa wędrówki: Witebsk- Leningrad- Wołogda. 3. Charakterystyka kategorii więźniów. 4. Przybycie do Jercewa i pobyt w obozie. 5. Obserwacja „nocnych łowów”. 6. Charakterystyka pracy w zonie 7. Historia Kostylewa. 8. Opis „domu widzeń”. 9. Pobyt w szpitalu – czas rekonwalescencji. 10. Specyfika „dnia wolnego”. 11. Głód w obozie i jego skutki. 12. Życie kulturalne w zonie. 13. Zmiany na froncie i zmiany w obozie. 14. Głodówka protestacyjna i umieszczenie w izolatorach. 15. Pobyt w „trupiarni”. 16. Opuszczenie przez Grudzińskiego Jercewa. 17. Spotkanie z Żydem z Grodna w Rzymie e 1945 roku. Czasem słońce, czasem chwile złe. Pierwsza miłość, pierwsze smutku łzy. Nigdy tego nie zapomnę. Ostatni raz z moją klasą. Już pożegnać czas mych przyjaciół. Dzisiaj każdy ma. Swój dorosły świat. Ostatni raz z moją klasą. Już pożegnać czas mych przyjaciół. Jesteś w:Ostatni dzwonek -> Inny świat Autor plastycznie obrazuje specyfikę życia obozowego. Opowiada o sprawach bliskich więźniom. Przybliża ich sylwetki i życiorysy. Kreśli również „portrety” obozowych zmór. Teoretycznie niewidocznych zjaw, których działanie ujawnia się wraz z upływem czasu... GŁÓD „Głód, głód...Potworne uczucie zamieniające się w końcu w abstrakcyjną ideę, w majaki senne, podsycane coraz słabiej gorączką istnienia. Ciało przypomina przegrzaną maszynę, pracującą na zwiększonych obrotach i zmniejszonym paliwie zwłaszcza, gdy w okresach przesilenia zwiotczałe ręce i nogi upodobniają się do starganych pasów transmisyjnych”. Głód odczuwano silniej, ponieważ wiązał się z nadmiernym wysiłkiem fizycznym. Praca w łagrze była ciężka. Racje żywieniowe niewielkie. Nie wystarczały one na pokrycie potrzeb energetycznych organizmu. Więźniowie obmyślali różne sposoby zdobycia pożywienia. Najczęściej była to kradzież zepsutych warzyw, wybieranie odpadków ze śmietnika, żebranie o miskę zupy - „samego rzadkiego”. Wielokrotnie ktoś komuś wyrywał blaszankę z jedzeniem. Słychać było wówczas krzyk. Dobijano również rozmaitych targów. Należało wówczas oddać jakiś przedmiot np. za rację chleba. Pamiętna jest scena z Dimką, który schwytał psa. Upiekł go nad ogniem i spożył wraz z współwięźniami. Głód był uczuciem tak dominującym, że nikt nie odczuwał żadnych oporów, by zjeść zwierzę. Grudziński stwierdził, że „prawdziwy głód jest wtedy, gdy na drugiego człowieka patrzy się jak na obiekt do zjedzenia”. „W obliczu głodu nawet śnieg nabierał stałej konsystencji: można go było jeść jak kaszę”. Niedożywienie przekładało się także na sferę snów. Narrator wspomina pewien okres w funkcjonowaniu obozu. Gdy głodowe porcje żywieniowe zmalały, nawet majaki senne obfitowały w makabryczne obrazy: „Mnie samemu śniły się wówczas sceny erotyczno-ludożercze; miłość i głód wróciły do swego wspólnego pnia biologicznego i wyzwoliły z najgłębszych zakamarków podświadomości kobiety ulepione z surowego ciasta, pokąsane w niesamowitych orgiach, ociekające krwią i mlekiem (...)”.CHOROBY Przyczyną chorób w łagrze było głównie niewłaściwe odżywianie więźniów i nadmierny wysiłek fizyczny.. Dodatkowo przyczyniały się do tego wycieńczenie organizmu, trudne warunki klimatyczne i niedostosowana do nich odzież oraz złe warunki mieszkaniowe. Warunki higieniczne także pozostawiały wiele do życzenia. Wspólna kąpiel odbywała się raz na trzy tygodnie. Obozowe choroby to: awitaminoza - niedobór witamin, cynga - ropiejące rany pojawiające się na ciele, bóle dziąseł, szkorbut - utrata uzębienia powodowana niedoborem witaminy C, „kurza ślepota” - niedowidzenie w ciemności, pelagra - objawiająca się gniciem całego ciała, utratą uzębienia i włosów, depresją i stanami lękowymi, opuchlizna głodowa - puchnięcie całego ciała spowodowane gromadzeniem się płynów, rany na ciele, obłęd głodowy - nieustanne uczucie głodu o podłożu psychicznym połączone z majakami, zaburzeniami percepcji i procesów myślenia. ŚMIERĆ „(...)a ja wracałem po raz ostatni z otwartej przestrzeni, gdzie czuje się smak życia, do odrutowanej zony, gdzie sypia się na jednym barłogu ze śmiercią” (Sianokosy) Ta zmora czaiła się zawsze i wszędzie. Obawiali się jej wszyscy więźniowie. Nigdy nie można było być pewnym czy idąc do pracy, wróci się z niej. Czy zasypiając, ponownie się wstanie. Częstokroć powodowana była chorobami, u których podłoża leżał głód. Mimo że niektórzy po cichu o niej marzyli, to i tak się jej bali. Okrutny był psychiczny lęk przed śmiercią, który czynił człowieka bezradnym. „Każdego z nas porażała świadomość, że tuż obok leżą ludzie tak samo bezbronni i wystawieni na podstępny cios wroga.” Była anonimowa. Nikt naprawdę nie wiedział, gdzie grzebie się zmarłych. „ (...) obóz sowiecki pozbawił miliony swych ofiar jedynego przywileju, jaki dany jest każdej śmierci – jawności – i jedynego pragnienia, jakie odczuwa podświadomie każdy człowiek – przetrwania w pamięci innych”. Grudziński w „Innym świecie” ukazuje wszelkie „plagi egipskie” życia łagrowego: głód i choroby, nędzną egzystencję więźniów, przypominającą bardziej wegetację niż życie. Przedstawia bezwzględność donosów, katorżniczą pracę, rytuał nocnych łowów i wykorzystywania niezaspokojonych podstawowych potrzeb człowieka. Koncentruje się też na chwilach solidarności więźniów. Chwilach wzruszenia. Przykładem jest moment wspólnego oglądania spektaklu w baraku. Inne wydarzenie zbliżające więźniów to niezwykła wieczerza wigilijna 1941 roku. W takich chwilach pojawiała się wzajemną pomoc i inne artykuły:Partner serwisu: kontakt | polityka cookies Ostatni dzwonek, by nabyć w kiosku czerwcowy numer "Nieznanego Świata"! Wydanie elektroniczne dostępne bezterminowo na: https://e.nieznanyswiat.pl/ Wyniki wyszukiwania dla: "gackt هوشينوسونا" Wyszukaj w Google > Pobierz dzwonki swojej ulubionej piosenki prosto na telefon komórkowy za darmo! Nie zapomnij dodać tej strony do zakładek! Dzwonki IPHONE Dzwonki telefonu IPHONE LIVE TAPETY Dzwonki na telefony iPhone są dostarczane przez firmę PHONEKY i są w 100% darmowe!Dzwonki iPhone'a są kompatybilne z modelami Apple iPhone 4, iPhone 5, iPhone 6, iPhone 7, iPhone 8, iPhone X, iPhone SE, iPhone 11, iPhone 12, iPhone 13 i iPhone 14. Pobierz Dirge Of Cerebus, Duch, Grudzień Miłość, Gackt Hyper, Do widzenia, Gackt - Duch, Gackt Jesus Refrai, Gackt Ohayo Message, Odbiór, Gackt Odkupienie, Wanilia, Pozostań przy życiu Przeżyj, Poczuj ogień, Ostatnia piosenka, Gackt - Odkupienie, Genesis - Hero, Sayonara, Gackt-Jesus, GACKT PS Kocham cię, Asrun Dream - Gackt, Gackt Piano 1, Gackt Blue Piano Dzwonki za darmo!Informacje o stronie:Pobierz dzwonek Gackt Blue Piano na swój telefon komórkowy - jeden z najlepszych dzwonków na iPhone za darmo! Z pewnością spodoba ci się jego piękna melodia. W sklepie PHONEKY Free iPhone Ringtones Store możesz pobrać dzwonki M4R i z różnych gatunków, od Pop / Rock i R'NB do dzwonków RAP, Sound Effects i Animal iPhone dla dowolnego modelu iPhone'a bezpłatnie. Możesz przeglądać dzwonki w przeglądarce, jeśli chcesz pobrać dzwonki iPhone'a na iPhone'a, skorzystaj z naszej aplikacji na iOS lub użyj metody synchronizacji komputera i iTunes opisanej tutaj: Informacje o konfiguracji dzwonka iPhone Okay

Ostatni dzwonek to memento dla polskiej edukacji. Nauczycielka z wieloletnim doświadczeniem opisała swoją przygodę z edukacją, nie szczędząc ostrych słów. Całość jest okraszona licznymi anegdotkami z pracy w szkole, dzięki czemu pomimo przykrej problematyki czyta się szybko i łatwo.

Inny świat - Geneza utworu i znaczenie tytułu Inny świat wyrastał z osobistych doświadczeń i przeżyć pisarza, związanych z koszmarem pobytu w łagrach. Grudziński spędził dwa lata w Jercewie, obozie w systemie łagrów kargopolskich. Zwolniony stąd został dopiero po wielodniowej głodówce, proteście przeciw nie respektowaniu praw polskich więźniów politycznych. Dzieło powstawało na emigracji – w Rugby i Londynie, w latach 1949-1950. Ze względów cenzuralnych utwór aż do 1988 r. nie był wydawany w kraju – funkcjonował jedynie w drugim obiegu (pierwsza krajowa edycja nakładem wydawnictwa Czytelnik ukazała się w 1989 r.) . Inny świat święcił natomiast triumfy w Europie Zachodniej. Wielokrotne edycje angielskie, francuskie, amerykańskie zapewniły mu niemałą popularność. Dziś dzieło zaliczane jest do obozowej klasyki i traktowane jako jedno z najwybitniejszych polskich świadectw łagrowych oraz polemika z tezą Borowskiego o zatraceniu człowieczeństwa w warunkach obozowych. Pełny tytuł dzieła brzmi „Inny świat. Zapiski sowieckie”. Z jednej strony należy go traktować dosłownie – są to relacje z pobytu w radzieckim obozie (oraz więzieniach), zaś ekstremalne, nieludzkie warunki życia w rzeczywistości łagrów stanowią o tym, że jest to inny, nieznany ludziom Zachodu, świat. Grudziński nawiązuje tu jednak także do wielkiej tradycji literatury rosyjskiej. Podtytuł „Zapiski sowieckie” pochodzi bowiem z książki Fiodora Dostojewskiego Wspomnienia z domu umarłych. Słynny rosyjski powieściopisarz opisał tam życie swoich rodaków zesłanych na Syberię, również ten utwór był zatrzymany przez cenzurę. Od Dostojewskiego wziął też Grudziński motto do swojego wspomnieniowego tomu. Tu otwierał się inny, odrębny świat, do niczego niepodobny; tu panowały inne odrębne prawa, inne obyczaje, inne nawyki i odruchy; tu trwał martwy za życia dom, a w nim życie jak nigdzie i ludzie niezwykli. Ten oto zapomniany zakątek zamierzam tutaj opisać. Słowa te dobitnie dowodzą faktu, że realia pobytu w obozie nie dają się porównać z niczym z dotychczasowego życia. Jest to bowiem doświadczenie ekstremalne, skrajne, z zupełnie inną od tradycyjnej hierarchią wartości. Tytuł można odczytać jeszcze inaczej, bardziej ogólnie i symbolicznie. Wówczas takim „innym światem” byłaby Rosja, od zawsze nieprzystępna dla prostych obywateli, w której władza od początku istnienia tego kraju była autorytarna. Wrogi demokracji system totalitarny komunistycznej Rosji prowadził do tego, że tak naprawdę człowiek nie był w tym kraju nigdy w pełni wolny. Nawet jeśli nie znajdował się w łagrach, zawsze za byle błahostkę mógł bowiem do nich trafić. Mariusz Kalata Wypracowania Jakie treści utworów dotyczących drugiej wojny światowej wywarły na Tobie największe wrażenie? Dlaczego? "Inny świat" opracowanie lektury. "Inny Świat"- opisz swoje refleksje "Inny świat" - opracowanie. Inny świat Inny świat - opracowanieGeneza utworu i znaczenie tytułuProblematyka utworuGatunek literackiNawiązania i bibliografiaInny świat - streszczenieCharakterystyka postaci

Njkug.

zzaoe0827u.pages.dev/32

zzaoe0827u.pages.dev/76

zzaoe0827u.pages.dev/38

zzaoe0827u.pages.dev/2

zzaoe0827u.pages.dev/28

zzaoe0827u.pages.dev/87

zzaoe0827u.pages.dev/1

zzaoe0827u.pages.dev/58

inny świat ostatni dzwonek